Symptoomfixatie

Yo yo!

Er zijn weer een paar maanden verstreken na de laatste update, waarvoor excuus. Samenvattend; de lol is er voor mij een beetje af. Het met een glimlach samenvatten van de diepe droefenis die voor het opscheppen ligt, heeft iets van z'n glans verloren naarmate je beter begrijpt hoe diep het zit. Dat neemt echter niet weg dat er hier een hoop gebeurt dat het delen waard is, en dat je stukje bij beetje beter begrijpt hoe lastig het is voor buitenstaanders (ik voorop!) zich te identificeren met de lokale realiteit. Dit leidt er meestal (NRC, Volkskrant) toe dat er een paar cursiefjes, soms van twee pagina's groot, geschreven worden over de symptomen van een diepere realiteit die we niet zonder heel veel moeite (en tijd) kunnen begrijpen. Dus dan wordt er een artikel geschreven over de lerares die zo dapper doorzingt met de kinderen wanneer de afgehakte hoofden over de omheining van het speelveld vliegen, of over de journalist die ontslagen wordt nadat ze laat zien dat de vrouw van de president in het huis woont dat zij nooit had kunnen betalen op basis van haar officiële inkomen (en dat stomtoevallig gebouwd is door een aannememer die bijna alle publieke opdrachten krijgt) en dat minister Ploumen van ontwikkelingssamenwerking een 'bilateraal overleg' voert met de Mexicaanse overheid over het respecteren van de mensenrechten, waarbij ze de expliciete toezegging heeft gekregen dat de Mexicaanse overheid 'de mensenrechten hoog in het vaandel heeft staan'. En dan denken we, 'tja, wat mag je verwachten van zo'n bananenrepubliek?' Nu, dat zal ik gelijk toegeven, het beeld van Mexico is in de loop der jaren veranderd, verslechterd mogen we wel zeggen, maar het blijft symptoomfixatie. De diepere oorzaken worden (naar mijn weten) nooit genoemd, laat staan begrepen. Dus daar gaan we in de Rumble natuurlijk verandering in aanbrengen!

1)
Ik ben sinds 3 maanden Hoofd Expansie bij een tandenstokersstartup, Flexpick® geheten (hoofd, precies, want in de gemiddelde startup werkt er niemand 'onder' je). Mocht je je afvragen wat ik met tandenstokers heb, dan ben je niet de enige. Laten we het er op houden dat ik ongelofelijk veel leer, meer verantwoordelijkheid heb dan ik had verwacht te krijgen in een land dat gebouwd is op hiërarchie en angst, en heel aardig verdien. We hebben grote plannen, deels door mij ontwikkeld, en grotendeels door mij vormgegeven. De grootste opdracht is, in de woorden van de oprichter, er 'een Nederlands bedrijf' van te maken. Oftewel: cultuurverandering. En laat ik dat nou net leuk vinden. We kijken even hoe het zich ontwikkelt, maar tot nu toe is het bijna elke dag een feestje.

2)
De beoogde 'cultuurverandering' leent zich mooi voor het hoofddeel van deze update. Want waar hebben we het precies over? Met de eerder genoemde 'symptoomfixatie' in gedachten, wat hebben de volgende 'incidenten' gemeen?
- Twee weken werd ik bijna platgereden toen ik op een zebra overstak, omdat de auto geen knipperlicht aan had staan
- De huidige president (afgestudeerd in 1991) schreef een thesis, waarvan naar nu blijkt 28% control C control V geplagieerd is; de rector van de universiteit beweerd dat 'door een onjuiste druk' de 'citaties van de pagina's gevallen' zijn. De president geeft uiteraard geen antwoord, maar diens woordvoerder communiceert dat 'de president aan alle voorwaarden heeft voldaan om af te studeren' en dat hij het spijtig vindt dat 'dit incident de interesse van de media heeft gewekt'.
- Vier Mexicaanse atleten worden in het Olympisch Dorp geweigerd omdat de Mexicaanse Atletiekunie de huur niet betaald heeft
- Mexico haalt sowieso maar 5 medailles (op een bevolking van 122 miljoen), waarvan een bronzen plak behaald is door de bokser Misael Rodríguez, die naar aanloop van het toernooi bedelend de bussen van Mexico Stad is afgestruind om geld op te halen om zijn reis en training te bekostigen. Is er dan geen talentenprogramma?
- Een vriendin van me heeft een vriend die in het 'talentenprogramma' zit van de Atletiekunie; niet omdat hij talent heeft, maar omdat z'n vader toevallig een functie bekleedt in deze unie.
- Zowel hoog- als laagopgeleiden hebben de vervelende eigenschap hun afspraken niet na te komen; ze beloven van alles, maar wanneer het moment daar is, geven ze meestal niet thuis. Dit is mij alleen al tientallen keren overkomen.
- Mensen komen te laat; en schrijven in de regel niet even een berichtje dat ze verlaat zijn.
- In het appartementencomplex waar ik woon, bestaande uit 20 appartementen, is er 1 appartement dat met enige regelmaat de muziek zo hard zet dat je de telefoon niet meer kunt beantwoorden en, volgens de directe buren, glazen door de trilling van de tafel gevallen zijn. Iedereen is het er roerend over eens dat hier een einde aan moet komen, maar tot op heden gaat het verder.


En nu pakken we even de 'Mexico' sectie van El Pais erbij, voor zaterdag 22 oktober.
- September: de 'zwarte' maand - 1974 mensen zijn vermoord in Mexico in de voorbije maand, het hoogste aantal sinds 2012. Dat zijn er dus 65 per dag (geregistreerd; een flink aantal 'verdwijnt' en telt dus niet mee in de hominicides)
- De Verenigde Naties publiceren een artikel om de onschendbaarheid (98%) in Mexico terug te dringen
- Het voormalig hoofd van de politie van Iguala, waar de 43 studenten twee jaar geleden 'verdwenen' na een confrontatie met de politie en het leger, is gearresteerd
- 121 Centraal Amerikanen zijn van de verstikkingsdood gered toen ze door de politie werden gevonden in een vrachtwagen
- In Acapulco zijn 3000 stuks porselein uit de Ming dynastie gevonden
- In 18 van de 32 staten lukt het niet de armoede omlaag te brengen (terzijde: volgens data van de Mexicaanse overheid leeft 20% van de Mexicanen 'zonder tekorten')
- In Couhuila (uitgesproken: Kwauwila) zijn 4600 lichaamsdelen gevonden op een 'uitroeingsterrein' van het kartel Los Zetas. De lichaamsdelen zijn gevonden door een groep van burgers, die stuk voor stuk op zoek zijn naar hun familieleden. De overheid onderzoekt 'verdwijningen' niet, dus mag de bevolking aan de slag
- Javier Duarte, de gouverneur van de deelstaat Veracruz, is 'verdwenen' daags na zijn aftreden om de '53 ongegronde beschuldigingen' te weerleggen die tegen hem zijn gevormd. Duarte is een karakter dat al jaren in verband wordt gebracht met afpersing, vrouwenhandel, moord (vooral van journalisten) en het witwassen van grote hoeveelheden geld. De overheid heeft Interpol al ingelicht; zonder reden, want in Mexico wordt in de regel helemaal niets gevonden, dus daar zal Duarte blijven.
Vicente Bermúdez, een van de rechters die zich bezighoudt met de extraditie van El Chapo Guzman, is voor zijn huis, tijdens het sporten, doodgeschoten.

En de lijst gaat verder; dood, verderf, het stinkt.

Alhoewel te laat komen zonder het even door te geven en iemand vermoorden mijlenver uit elkaar liggen, zie ik een gemene deler. 'Het boeit me niets wat er met jou gebeurd'. De hele dag door word ik er mee geconfronteerd. Of mijn allerliefste collega's zonder te overleggen klanten beginnen te bellen (allebei dezelfde klant, uiteraard), of dat ik bijna platgereden wordt. Het zijn geen sadisten, nog dombo's, die met plezier je leven compliceren. 'Ieder voor zich' is simpelweg de standaard, en de meeste mensen weten niet wat te veranderen. Na 300 jaar Spaanse overheersing en nog 200 jaar meer van hetzelfde, kun je in de 21ste eeuw ook moeilijk op iets anders uitkomen. De modus operadi is hier vanaf 1500 geweest 'pakken wat je pakken kan' en God voor ons allen, en die mentaliteit zit er diep in. Een geleidelijke ontwikkeling van deze geïntroduceerde state of nature naar een SAMENleving, waarin je afstand doet van bepaalde gebruiken die erop gericht zijn jezelf verder te helpen ten koste van de ander, heeft hier niet of nauwelijks plaatsgevonden. De president plagieert, als hij z'n thesis al zelf geschreven heeft, El Chapo is niet blij met een rechter en laat hem vermoorden, de overheid boeit het niets wat er met de bevolking gebeurt (zolang ze zelf maar te eten hebben) dus mag de burgerbevolking zelf naar lichaamsdelen gaan zoeken, de politie perst af bij het leven, een apartement in dit gebouw zet de muziek loeihard wanneer het hen uitkomt, en het wantrouwen wat noodzakelijkerwijs volgt op deze individualistische houding resulteert erin dat de overige 19 buren er niet in slagen samen een klacht in te dienen. De paradox is dat in het Mexico van 2016 wantrouwen een eigenschap is die je verder helpt, terwijl de onbetrouwbaarheid van je omgeving je naar beneden trekt. Talent is er in overvloed, grondstoffen, jonge bevolking, you name it. Maar om daar een winnende combinatie van te maken? Zonder vertrouwen houdt het snel op. Of zoals de grap die een vriend me laatst vertelde; in restaurants waar Mexicaanse krab wordt geserveerd hoeft er nooit een deksel op de emmer met levende krabben gezet te worden; elke krab die het lukt zich naar de rand te bewegen, wordt door de anderen omlaag getrokken.

Mijn doel hier is dan ook niet om het aantal moorden naar beneden te brengen, maar om een vertrouwen te creëren dat noodzakelijk is voor een duurzame verbetering van de leefkwaliteit.

Dát is wat ik met cultuurverandering bedoel. ;)

Hartelijke groeters!

Thijs