Aardbeving

Allereerst excuus voor de late update; ik had niet verwacht dat de aardbeving ook in Nederland gevoeld zou worden. Het voordeel is dat ik een dag na de aardbeving er een aardiger verhaal van kan maken.
Ten tweede, buitengewoon hartelijk dank voor de lieve/leuke/bezorgde/steunbetuigende berichtjes die we (in)direct ontvingen! Dat waarderen we zeer!

Nu, wat die aardbeving betreft, dát was dan wel weer een ervaring. Tot op heden verhield ik me tot aardbevingen zoals de dieren van de Galapagos-eilanden zich tot mensen verhouden; niet lang aan blootgesteld, dus geen angst voor. Twee weken geleden kregen we nog een flinke schok om de horen; Lucy en ik bleven lekker in bed liggen ondanks de slaande deuren, de rennende buren en het misselijkmakende aardbevingsalarm. Gisteren echter was het andere koek. Ik zat een document af te typen voor werk toen uit het niets de boel begon te schudden. Op dat moment bestond er geen twijfel; ‘k greep m’n mobiel, sleutels en vloog de deur uit. We wonen op de vierde verdieping, met trillende benen de schuddende trappen af, gerammel van deuren in hun sponningen, een paar schreeuwende mensen, brekend servies, en dan ben je buiten. Zo snel als het kwam, zo snel was het weer voorbij; ik schat 30-40 seconden, anderen noemen 2 minuten. Voor velen een trouwmatische ervaring, zeker de daaropvolgende uren waarin we geen/wisselende ontvangst hadden. Stroom viel uit, risico op gaslekken, geen telefoonverbindingen. We bleven met z’n allen een tijdje in spanning. Samenvattend; veel gebouwen beschadigd, een aantal omgevallen, niemand die ik ken gewond. Twee nichtjes van Lucy verblijven bij ons omdat hun gebouwen beschadigd zijn.

Nu is het jullie waarschijnlijk opgevallen dat ik met niet altijd even positief uitlaat over Mexico en haar bewoners. Wanneer daar ook nog aardbevingen bij komen kijken, dan wordt het tijd iets te schrijven om te voorkomen dat jullie een crowdfunding beginnen om het losgeld bijeen te sprokkelen om ons aan de klauwen van dit continent te onttrekken.

Dus, iets positiefs over México Lindo y Querido. Vandaag kwam de hulpactie op gang, en dat was prachtig om te zien. Het begon natuurlijk met de gebruikelijke WhatsApp berichtjes met suggesties over het materieel dat je nodig hebt om puin te ruimen, punten waar mensen zich konden groeperen, nieuws dat het openbaar vervoer vandaag gratis was, zelfs Uber en Cabify zouden een dag gratis ritjes aanbieden. Twee weken geleden is een dame van 19 jaar vermoord tijdens een Cabify ritje in Mexico door de chaufeur, dus we worden gewaarschuwd toch vooral voorzichtig te zijn met Cabify. En vooral niet de deur te openen voor mannen die zeggen van de overheid te zijn, want de overheid heeft niemand gestuurd, deze mannen zijn criminelen. En vooral voor je huis te blijven staan, omdat leegstaande huizen leeggeroofd worden. En wanneer je een kindje huilend op de stoep ziet zitten, die zegt zijn/haar ouders niet te kunnen vinden, maar vlakbij te wonen; NIET op ingaan! Dit kindje is onderdeel van een roversnetwerk; als je met dit kindje zogenaamd naar diens huis loopt, dan zul je overvallen worden in een verlaten steegje. Ah, en een twintigtal WhatsApp gebeden die, wanneer ze maar door genoeg mensen worden gebeden.... De gebruikelijke meuk dus, maar dan nog nét wat meer.

Het mooie was om te zien hoeveel mensen op de been kwamen, zich in groepen vormden, pikhouwelen en scheppen kochten, handschoenen, mondkapjes, en helmen, en gebroederlijk van puinhoop naar puinhoop liepen. Ik liep een uur of wat met ze mee, alvorens er achter te komen dat deze groepen even weinig idee hadden waar ze mee bezig waren als ik. Kom je bij een puinhoop aan, lijkt het allemaal redelijk georganiseerd, hoop mensen, paar militairen, bedrijvigheid, en krijg je te horen dat er al te veel mensen waren, of we niet naar een andere locatie konden gaan. Nu, de aspirant-mensenredder verwacht een andere ontvangst, maar goed, ken gebeuren. Dus op naar de volgende puinhoop. Halverwege kom je een groep tegen, mannetje of 40, pikhouwelen enzovoorts, die juist naar de eerdergenoemde puinhoop op weg zijn en ‘zeker weten’ dat men ‘daar op ons wacht! Er liggen er daar een paar onder het puin! Snel!’ Enz. Enz. Nu heb ik begrepen dat het de hele dag zo voortging; totaal geen coördinatie, maar iedereen had aardig het gevoel er eventjes toe te doen. Ook wel weer eens leuk. Net zie ik een artikel over Xochimilco, een zuidelijk stadsdeel van Mexico-Stad, waar vele duizenden vrijwilligers het reddingswerk bemoeilijkten en zelfs voorkwamen dat ambulances en brandweerwagens ter plekke konden komen, of vertrekken.

Ik zat toevallig nog in een van de meer georganiseerde delen van Mexico Stad, een verzamelcentrum waar een paar overheidsdienaren een beetje gedesoriënteerd rondlopen en verder eigenlijk ook niet weten wat ze moeten doen met alle voedsel, medicijnen, dekens, kleding en water dat door burgers wordt aangedragen. Het was hartverwarmend om te zien hoeveel donaties binnenkwamen, met hoeveel energie men ze organiseerde en vervolgens in trucks laadden die de donaties naar de getroffen gebieden brachten. Aangenomen dat de spullen daar aankwamen; ik moet bekennen verder ook niet te weten wat je met 250 liter water, 50 kilo tonijn, twee verhuisdozen verpieterde sandwiches van tonijn en mayonaise, en drie vuilniszakken vol babydekens aanmoet. Maar we zijn wel vaker verbaast door de menselijke creativiteit. Of, zoals we een maand geleden in een WhatsApp bericht konden lezen na weer een waarschuwing voor een sluwe manier om ons onze auto afhandig te maken; “het voorstellingsvermogen van de gemarginaliseerden kent geen grenzen.” Waarvan akte.

Maar goed, het was genieten. Mensen gingen er vol in, en dat was ook wel weer eens leuk om te zien. Waar het fout ging, was deels te danken aan de sociale netwerken, deels aan de immer afwezige overheid. De delen die ik zag waren nog redelijk georganiseerd, maar op bases van wat ik nu van vrienden hoor.... Man man man... Om te beginnen begonnen verschillende mensen berichten over WhatsApp rond te sturen waarin aangegeven werd dat er net een gebouw in buurt X was ingestort, en dat er weinig mensen waren om te helpen, of we ook konden komen, stuur aan al je vrienden, alsjeblieft! Daar gaven vrij veel mensen gehoor aan, waaronder de politie en het leger, die allemaal op de betreffende plek aankomen om er achter te komen dat alles in orde is. Wat heet, in orde in de zin dat het niet erger is dan we gewoon zijn. De organisatie die ik vandaag zag, was van burgers. Jongeren vooral, die het voor elkaar kregen dat mensen rijen vormden, en de juiste productgroep in de juiste truck deden belanden. Spectaculair!

Dus... Dát mag dan ook wel weer eens belicht worden in onze Rumble.

Hartelijke groet uit een nu verregend Mexico-Stad, en nogmaals bedankt voor alle berichten!

Thijs