Dagelijks leven

Yo!

Het is al weer even geleden, dus bij deze een gevulde update. Zoals gebruikelijk is het eerste gedeelte gewijd aan onze persoonlijke beslommeringen, terwijl het tweede gedeelte gereserveerd is voor het wel en wee van Mexico Lindo.

Sinds begin februari weer in Mexico, na een fantastische tijd in Nederland waar jullie elk op je eigen manier aan hebt bijgedragen. Met het plan hier de komende jaren te verblijven werd het tijd om deze toekomst vorm te geven, en daar ben ik de afgelopen drie maanden druk mee geweest. Eenvoudig gezegd kunnen alle activiteiten onderverdeeld worden in drie categorieën:

1) Sociaal leven
2) Maatschappelijk project
3) Werk

Om met het eerste te beginnen; mijn netwerk hier is nihil, hetgeen niet helpt als je je ergens thuis wilt voelen. Zodoende probeer ik binnen te komen bij tal van groepen die zich bezighouden met zaken die me interesseren (sociaal ondernemen, startups, voedsel, etc.). Dat lukt aardig, en ik wordt zowaar al uitgenodigd om eens te gaan klimmen, ergens te gaan eten of zomaar af te spreken. De contouren tekenen zich dus af, maar de invulling is nog niet substantieel. Maar hier maak ik aardige vorderingen.
Het maatschappelijke project heeft tot doel een instrument te creëren dat de problemen die ik om me heen zie kan verhelpen. Idealistisch? Sowieso. Dromen maken het verschil tussen vandaag en morgen, en de meeste mensen die ik hier ken zijn dusdanig gefixeerd op de problemen in het hier en nu, dat ze met hun 'realistische' houding mogelijkheden over het hoofd zien. Ik verwacht het project voor 1 juni te lanceren, en dan kunnen we eens kijken of ik mijn vinger daadwerkelijk aan de latijnse pols houd. In de tussentijd heb ik aardig wat programmeren geleerd, is de opzet leaner dan anorexia patiënt, volledig gevormd als een exponentiële organisatie en richt het zich op een gebied dat tot op heden de dans der digitalisatie ontsprongen is... Hu hu!
Werk, tja, eens schijnen we er allemaal aan te moeten geloven... Laten we het er op houden dat ik op zoek ben, maar het lastig vind een duidelijke richting na te streven, en tot nog toe de ingangen mis die noodzakelijk zijn om hier aan de bak te komen. Vandaar de focus op het creëren van een sociaal netwerk; vertrouwen is geen publiek goed, en met verdiend worden door één op één contact, of warme aanbevelingen van derden.

Met andere woorden, ik ben bezig me de samenleving binnen te knokken, hetgeen lastiger gaat dan van tevoren gedacht. Na alle jaren die'k zonder, of met een beperkte, springplank in het buitenland heb doorgebracht, valt het opstarten tegen. Tegelijkertijd is het gebrek aan autonomie, het gevoel aan de zijlijn te staan, een aardige manier om me te identificeren met de lokale bevolking, hetgeen van pas gaat komen.

Lucy gaat verder als een speer, beetje chaotisch op het werk, maar dat mag je verwachten in de despoten jungle.


Mexico Lindo
Hier zouden we het kunnen hebben over de ziekenhuizen die geen medicijnen meer kunnen leveren omdat hun financiën aangewend zijn om het bezoek van de paus te bekostigen, de impact van de Panama Papers die de 'werkbezoeken' aan Singapoer van tal van overheidsfunctionarissen in een ander daglicht stelden, de verrassende arrestatie van El Chapo, Mexico's plaats 149 op de World Press Freedom Index (148 is Rusland, Honduras 137, El Salvador 58, Nederland 2)... Maar dat is allemaal oud nieuws. Leuker is het om eens wat delicatessen op te dienen voor de fijnproevers, i.e. een ieder die al langer Rumble in the Jungle leest en zodoende op de hoogte is van het wel en wee in het El Dorado van de tragiek. Geen zorgen, we sluiten af op een positieve noot!

In de update van December en November 2015 ben ik wat dieper ingegaan op de geschiedenis/samenleving van Mexico; mocht je die twee gelezen hebben, dan vallen de volgende anekdotes precies op hun plek.

Een week geleden liepen we mee in een protestmars tegen vrouwgerelateerd geweld in Mexico. Geweld!? In México? Ja ja. Zonder jullie met statistieken te vermoeien kan ik het volgende zeggen: als ik in een hogere macht zou geloven (i.e. creëren zonder verantwoording), en het idee zou hebben nogmaals geboren te worden, dan zou ik elk middel aanwenden om te voorkomen dat ik in het volgende leven als vrouw geboren wordt in Mexico. Om niet in Mexico geboren te worden valt sowieso wat te zeggen, maar de combinatie met 'vrouw' is helemaal bedroevend. Dus wordt er een mars georganiseerd om het stelselmatige misbruik aan de kaak stellen, en lopen Lucy en ik de deur uit om er aan deel te nemen. Komen we de buurvrouw tegen, die vraagt waar we naartoe gaan, en wij vertellen over de mars. (Fijnproevers alarm! A) de buurvrouw durft te vragen waar we naartoe gaan, B) wij durven eerlijk antwoord te geven: normalitair zou ze gewoon langs lopen, 'buenos días' misschien, en, als we het al gevraagd worden, zouden we zeggen naar de markt te gaan 'over vijf minuten terug!' met de angst dat in de tussentijd de deur geforceerd zou zijn. Ze zitten hier doorgaans als een bok op de haverkist waar het persoonlijke info betreft). Wellicht overdreven, maar om met de woorden van de grote meester te spreken, je ziet het pas als je het doorhebt, en het vermoeiend oppervlakkige beeld van 'Mexico Vakantieparadijs' behoeft revisie. Maar goed, wij vertellen waar we naartoe gaan, en de buurvrouw gelijk 'ah heel goed!' Zij heeft namelijk zelf geweld ondervonden 'bij haar vorige baas', en is 'dus overgeplaatst'. Dus overgeplaatst? Oh ja, want haar huidige baas is 'heel begripvol' en voorkomt dat zij met haar vorige baas in contact komt. Of ze het vreemd vindt dat zij overgeplaatst wordt terwijl haar gewelddadige baas zijn positie behoud? 'Pues... A lo mejor...' (Misschien wel...).

Dan neem je de metro, trefpunt van blank (op de reclameposters) en bruin (reizigers) en wordt je oog getroffen door een poster op A2 formaat, waarop een strip van vijf vakjes is afgebeeld, getekend en geschreven door ene Álvarez Bravo van 14 jaar, die aan de nationale 'Ik Teken Mijn Rechten' wedstrijd heeft meegedaan. En eerlijk is eerlijk, dit baasje van 14 verbeeldt de gespleten samenleving zó treffend, dat hij per direct een standbeeld verdiend. Want wat zien wij? Xótchitl, een bedroefd ogend inheems meisje met karakteristieke lange vlechten en donker gelaat van 9 jaar oud, moet van haar ouders op het land werken en kan dus niet naar school (een basisrecht). Op een dag 'ontsnapt' ze uit haar 'huisje' en komt in contact met de blanke lerares Verónica, die 'het noodzakelijke doet' (??) waardoor Xótchitl naar school kan. Op het laatste plaatje zien we Xótchitl voor het ziekenhuis staan, in witte jas gestoken, nog altijd bedroefd kijkend. Volgens de tekst is ze nu 'dokter' en 'doet wat ze altijd al had willen doen: mensen helpen.' Maar waarom was ik met stomheid geslagen? Xótchitl is plotseling blank! Zo wit als haar jas, de baard van Sinterklaas, als de pagina voor me... Hoe verklaren we deze hoopgevende metamorfose, deze toepassing van de Amerikaanse Droom op de Mexicaanse realiteit ('blijf proberen, en je wordt vanzelf blank!')? Is het, dat onderwijs je achtergrond wegpoetst? Of is het, dat je eerst blank moet zijn om naar school te kunnen? We lezen uiteindelijk dat juf Verónica het 'noodzakelijke' deed om Xótchitl op school te krijgen... In ieder geval lijkt het beschavingsidealisme hier nog altijd springlevend.

Eenvoudiger: op een morgen vroeg ik me af waar al die knallen/dreunen vandaan kwamen. Dat bleek de deur naar de hal van het gebouw te zijn, waar op wonderlijke wijze de 'arm' was losgeschroefd. Je weet wel, de arm die de deur weer automatsich dichttrekt. Zonder die arm krijg je het effect dat je ook hebt wanneer je een leeg pak melk optilt, denkende dat het vol is. Bam! Deur tegen de muur. Waar is de arm gebleven? Ja... Dat weet één persoon, of beter gezegd twee, maar beiden willen het niet vertellen. De ene omdat hij de arm heeft losgeschroefd (en ongetwijfeld verkocht), de ander omdat hij/zij geen represailles wil. Beiden wonen in hetzelfde gebouw waar Lucy en ik wonen, 20 apartementen in totaal. Die 20, op de twee apartementen na die geen onderhoud betalen, mogen dus voor de kosten van een nieuwe arm opdraaien. Klein als het moge zijn: dit voorbeeld van de tragedy of the commons is wat in Mexico op grote schaal gebeurd. Overigens in de hele wereld, denk aan klimaatverandering, maar hier is het allemaal zo lekker direct, zo schokkerend tastbaar.


Nu dan nog de positieve noot: zo lastig is het ook weer niet om wat gemeenschapszin te creëren. Vorige week zaterdag heb ik gesuggereerd een WhatsApp groep op te richten voor de 20 apartementen in ons gebouw. Eerst wat onwennig, maar nu, zeven dagen later, communiceren mensen ineens boodschappen van algemeen nut. Zoals een waarschuwing geen geld te geven aan een drugsverslaafde uit het nabijgelegen gebouw dat mensen geld afhandig maakt met een verhaal over zieke kinderen. Wie o wie er een bloem op de trap heeft laten liggen? (Dat was ik) Of namen: mensen kennen ineens elkaars namen. Getikt wat een paar regels software hebben op het functioneren van een groep. Dus... Niet gevreesd; we gaan er wat van maken!

Hartelijke groet uit Mexico Stad, waar de voorlopers van het regenseizoen straten in zwembaden veranderen, en we nog altijd wachten op de zondvloed die boel zal schoonvegen,

Thijs