Derde maand Nicaragua
Door: Matthijs
Blijf op de hoogte en volg Matthijs
18 December 2013 | Nicaragua, Granada
Het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie schreef, en dat heeft er alles mee te maken dat het lastiger wordt iets zinnigs te schrijven naarmate er meer routine in het leven sluipt. Tot drie weken geleden was mijn schema zoals beschreven in een eerdere update, en verder was het leven niet zo spannend. Minder spannend dan voor onze Chepe, een van het personeel, die elke dinsdag weer teleurgesteld naar huis kan omdat hij de jackpot van de lokale loterij niet gewonnen heeft. En dat terwijl hij ´altijd hetzelfde nummer neemt´, zodat de jackpot ´t.z.t. wel op hem MOET vallen´. Toen werd ik echter ziek; koorts, vermoeidheid, hoofdpijn, rode uitslag, bloedneus en een onwaarschijnlijke slapheid. Toen het na vijf dagen nog niet over was en de koorts maar bleef terugkomen zijn we naar een kliniek gegaan om daar een bloedtest te doen. En toen bleek dat we zowel de ´d´, de ´e´, de ´n´, de ´g´, de ´u´ als de ´e´ hadden. De hoofdprijs dus, waarna ik naar het ziekenhuis mocht. Daar ik al aan de beterende hand was heb ik daar gelukkig maar een halve dag doorgebracht. Gelukkig, omdat je daar op een zaal ligt met tal van dengue patienten en vele, vele muggen. Dengue verspreidt zich doordat een mug een reeds geinfecteerde persoon bijt, en vervolgens een nog niet geinfecteerde persoon. En als je klamboe ook nog eens net naast je bed hangt, zodat die half over je heen ligt, wel, je zou er bijna religieus van worden, gewoon voor de zekerheid. Bij het verlaten van het ziekenhuis werd mij nog enige probiotica in pilvorm aangeboden, om aan te sterken. Ik neem liever een waterijsje van de vriendelijke ijscoman die zo rond vieren klingelend en wel langs het hotel komt. En dan ben je na drie dagen zittend doorgebracht te hebben ook weer mooi slank. Maar goed, overleefd en nu voor enige tijd immuum voor één van de vier typen dengue, geloof ik.
Het hotel voelt onderhand als thuis, zeker na de overvloedige hulp die ik van iedereen van het personeel ontvangen heb toen ik ziek was. En nu is Lucía hier ook nog voor twee weken, dus de stemming zit er aardig in. Het is redelijk warm, maar hoe warm werd een paar dagen geleden pas duidelijk. Zowel Lucía als ik hadden het er net over hoe aangenaam de temperatuur ineens was, toen een van de leraren van de Spaanse school waar ik verblijf instemmend knikte en bevestigde dat het nu ´maar 33 graden´ was. Tegelijkertijd regent het nog met een zekere frequentie, en waait het ook. Niet echt boeiend verder.
Granada wordt onderhand overspoelt door toeristen die stuk voor stuk op zoek zijn naar ´dat stukje authenticiteit´ dat lastig te definieren en lastiger te vinden blijkt. ´s Avonds, echter, keert de rust terug en als ik om een uurtje of tien op huis aanga, krijgt Granada wel iets speciaals. Niet dat de tijd nu veel uitmaakt; de meeste klokken die ik ken staan stil, en om de een of andere reden allemaal om kwart over vier. De kerken zijn niet van uurwerk voorzien, hetgeen zou kunnen suggeren dat de Granadino´s altijd al ontspannen omgegaan zijn met de tijd. Ze komen echter in de regel redelijk op tijd voor afspraken, en in het hotel komt iedereen op tijd. Maar goed, ´s avonds voelt al snel als ´s nachts omdat de meesten om een uurtje of vijf ´s morgens opstaan, en dus om negen uur al liggen te tukken. Of natuurlijk Mexicaanse en Colombiaanse telenovela´s van erbarmelijke kwaliteit zitten te kijken. Op straat is er weinig leven, je voelt je al snel een eenzame reiziger. Over de Avenida Guzman richting het Parque Central, geen kip. Over het Parque Central, met aan mijn linkerhand DE Cathedral de Granada en rechts een aantal sexwerkers die vanuit het loof luidkeels beginnen te joelen en ´chele chele´ (blanke) roepen. Linksaf over Calle Caimito, langs een aantal restaurants waar weinig leven te bekennen is, met enkel een blikje dat in de verte wegrolt om mijn stappen te overstemmen. Het getik van een schurftige hond die met laaghangend hoofd wegschiet. Waarbij gezegd moet worden dat de meeste straathonden in Granada er goed verzorgd uitzien, hetgeen weer iets zegt over de uitzonderlijke zorgzaamheid van de Granadino´s. Rechtsaf avenida El Cisne in. Chill, geen electriciteit dus stikdonker. Tenzij het volle maan is, dan loop je je kamer uit om met je ogen te knipperen tegen het felle licht van die vaalwitte kaas daarboven. Maar nu niet, halve maan, je ziet niet gek veel. Tegenwoordig hoef ik niet langer aan de rechterkant van de straat te lopen omdat de kleine keffer die aan de linkerkant een huis bewaakt niet langer met veel kabaal aangeeft me rauw te lusten. Tegenwoordig blijft hij of zij rustig liggen. En dan zijn we al bijna bij Calle Cuiscoma, waar ik op mijn tenen de hoek om ga om de Mona Bruja (i.e. Aap Heks) niet vroegtijdig te wekken. Om de zoveel tijd wordt ze gezien en onlangs nog in de straat waar ik net uitkom. Een van de Spaanse leraren lag rustig te slapen toen de buren met veel kabaal ´La mona bruja´ riepen om twee uur ´s nachts en zich duidelijk iets zwaars over het dak verplaatste. Hij stond enkel op om de deur van zijn kamer te sluiten en kroop snel onder de wol (het was uiteindelijk maar 25 graden...). De Mona Bruja wordt altijd gezien door ´een heel serieus persoon´ die ´nooit onzin zou vertellen´. En soms hebben ze haar zelf gezien, half vrouw half aap, dingen stelend, mannen verkrachtend en ander ongerief veroorzakend. Nu nog een klein stukje over Calle Cuiscoma waar het sowieso niet pluis is, maar dat heeft meer te maken met herkenbare zaken als tuig. Ik kijk nog even of ik niet gevolgd wordt door een zwarte hond (El Cadejo Negro), een slechte geest die het op me gemunt zou kunnen hebben. Mocht ik ´m wel zien (meestal wordt hij eerst geroken) dan is het zaak de witte hond (El Cadejo Blanco) in je buurt te hebben; deze stort zich op de cadejo negro. Beide zijn geesten, en mocht het tot een gevecht komen is het zaak het niet op een lopen te zetten richting huis. A) als je je rug naar el cadejo negro draait wordt je gek, en B) als je el cadejo blanco alleen laat in het gevecht tegen zijn zwarte naamgenoot, zal je beschermengel onherroepelijk sterven. Dus... Maar goed, deze avond valt het mee en sluiten we veilig en wel de twee deuren achter ons.
Vanavond gaat hier het dak eraf i.v.m. het kerstfeest, hetgeen mij eraan herinnert jullie allen een gelukkige kerst en een vrolijk nieuw jaar toe te wensen! Lucía heeft een fles Mezcal meegenomen, om even te toasten op de toptijd die ik hier gehad heb en de fantastische groep mensen die dit mogelijk heeft gemaakt. En dan, de 7de van Januari, richting Honduras (en El Salvador?). En als we er dan toch zijn, dan gelijk door naar Somalie en Sierra Leone, daar schijnt ook voldoende ruimte te zijn om een Hotel con Corazon op te zetten als je naar de ongeletterdheid kijkt :).
Anyway, ik had jullie liever iets spectaculairs verteld, maar het leven gaat hier nu eenmaal zijn lome gangetje. Wie weet wordt het vanaf Januari weer spannend, we gaan het zien. Niets dan het beste en de zonnige groeten uit een momenteel zonovergoten Granada!
Groeters,
Thijs
Het hotel voelt onderhand als thuis, zeker na de overvloedige hulp die ik van iedereen van het personeel ontvangen heb toen ik ziek was. En nu is Lucía hier ook nog voor twee weken, dus de stemming zit er aardig in. Het is redelijk warm, maar hoe warm werd een paar dagen geleden pas duidelijk. Zowel Lucía als ik hadden het er net over hoe aangenaam de temperatuur ineens was, toen een van de leraren van de Spaanse school waar ik verblijf instemmend knikte en bevestigde dat het nu ´maar 33 graden´ was. Tegelijkertijd regent het nog met een zekere frequentie, en waait het ook. Niet echt boeiend verder.
Granada wordt onderhand overspoelt door toeristen die stuk voor stuk op zoek zijn naar ´dat stukje authenticiteit´ dat lastig te definieren en lastiger te vinden blijkt. ´s Avonds, echter, keert de rust terug en als ik om een uurtje of tien op huis aanga, krijgt Granada wel iets speciaals. Niet dat de tijd nu veel uitmaakt; de meeste klokken die ik ken staan stil, en om de een of andere reden allemaal om kwart over vier. De kerken zijn niet van uurwerk voorzien, hetgeen zou kunnen suggeren dat de Granadino´s altijd al ontspannen omgegaan zijn met de tijd. Ze komen echter in de regel redelijk op tijd voor afspraken, en in het hotel komt iedereen op tijd. Maar goed, ´s avonds voelt al snel als ´s nachts omdat de meesten om een uurtje of vijf ´s morgens opstaan, en dus om negen uur al liggen te tukken. Of natuurlijk Mexicaanse en Colombiaanse telenovela´s van erbarmelijke kwaliteit zitten te kijken. Op straat is er weinig leven, je voelt je al snel een eenzame reiziger. Over de Avenida Guzman richting het Parque Central, geen kip. Over het Parque Central, met aan mijn linkerhand DE Cathedral de Granada en rechts een aantal sexwerkers die vanuit het loof luidkeels beginnen te joelen en ´chele chele´ (blanke) roepen. Linksaf over Calle Caimito, langs een aantal restaurants waar weinig leven te bekennen is, met enkel een blikje dat in de verte wegrolt om mijn stappen te overstemmen. Het getik van een schurftige hond die met laaghangend hoofd wegschiet. Waarbij gezegd moet worden dat de meeste straathonden in Granada er goed verzorgd uitzien, hetgeen weer iets zegt over de uitzonderlijke zorgzaamheid van de Granadino´s. Rechtsaf avenida El Cisne in. Chill, geen electriciteit dus stikdonker. Tenzij het volle maan is, dan loop je je kamer uit om met je ogen te knipperen tegen het felle licht van die vaalwitte kaas daarboven. Maar nu niet, halve maan, je ziet niet gek veel. Tegenwoordig hoef ik niet langer aan de rechterkant van de straat te lopen omdat de kleine keffer die aan de linkerkant een huis bewaakt niet langer met veel kabaal aangeeft me rauw te lusten. Tegenwoordig blijft hij of zij rustig liggen. En dan zijn we al bijna bij Calle Cuiscoma, waar ik op mijn tenen de hoek om ga om de Mona Bruja (i.e. Aap Heks) niet vroegtijdig te wekken. Om de zoveel tijd wordt ze gezien en onlangs nog in de straat waar ik net uitkom. Een van de Spaanse leraren lag rustig te slapen toen de buren met veel kabaal ´La mona bruja´ riepen om twee uur ´s nachts en zich duidelijk iets zwaars over het dak verplaatste. Hij stond enkel op om de deur van zijn kamer te sluiten en kroop snel onder de wol (het was uiteindelijk maar 25 graden...). De Mona Bruja wordt altijd gezien door ´een heel serieus persoon´ die ´nooit onzin zou vertellen´. En soms hebben ze haar zelf gezien, half vrouw half aap, dingen stelend, mannen verkrachtend en ander ongerief veroorzakend. Nu nog een klein stukje over Calle Cuiscoma waar het sowieso niet pluis is, maar dat heeft meer te maken met herkenbare zaken als tuig. Ik kijk nog even of ik niet gevolgd wordt door een zwarte hond (El Cadejo Negro), een slechte geest die het op me gemunt zou kunnen hebben. Mocht ik ´m wel zien (meestal wordt hij eerst geroken) dan is het zaak de witte hond (El Cadejo Blanco) in je buurt te hebben; deze stort zich op de cadejo negro. Beide zijn geesten, en mocht het tot een gevecht komen is het zaak het niet op een lopen te zetten richting huis. A) als je je rug naar el cadejo negro draait wordt je gek, en B) als je el cadejo blanco alleen laat in het gevecht tegen zijn zwarte naamgenoot, zal je beschermengel onherroepelijk sterven. Dus... Maar goed, deze avond valt het mee en sluiten we veilig en wel de twee deuren achter ons.
Vanavond gaat hier het dak eraf i.v.m. het kerstfeest, hetgeen mij eraan herinnert jullie allen een gelukkige kerst en een vrolijk nieuw jaar toe te wensen! Lucía heeft een fles Mezcal meegenomen, om even te toasten op de toptijd die ik hier gehad heb en de fantastische groep mensen die dit mogelijk heeft gemaakt. En dan, de 7de van Januari, richting Honduras (en El Salvador?). En als we er dan toch zijn, dan gelijk door naar Somalie en Sierra Leone, daar schijnt ook voldoende ruimte te zijn om een Hotel con Corazon op te zetten als je naar de ongeletterdheid kijkt :).
Anyway, ik had jullie liever iets spectaculairs verteld, maar het leven gaat hier nu eenmaal zijn lome gangetje. Wie weet wordt het vanaf Januari weer spannend, we gaan het zien. Niets dan het beste en de zonnige groeten uit een momenteel zonovergoten Granada!
Groeters,
Thijs
-
18 December 2013 - 22:56
Leslie:
Leuk geschreven weer en fijne feestdagen en een gelukkig 2014! -
18 December 2013 - 23:44
Jirsi:
Hé Thijs!
Juist de beschrijving van het allerdaagse is geniaal Thijs, zeker als het zo lekker vlot leest en er nog eens een kwinkslag in zit!:) Doet Cremeriaans aan, heb je wel eens iets van de beste man gelezen? Empfehlenswert!;)
Goede feestdagen!:)
-
19 December 2013 - 07:54
Rutger:
Mooi werk!
Volgens mij ga je je steeds meer thuisvoelen in de locale cultuur, of zou het de denge zijn? :)
Veel plezier daar!
Rutger -
19 December 2013 - 12:48
Pauline:
Leuk om over je belevenissen te lezen. Je beschrijft het "saaie, routine-matige" leven als een spannende reis. Hopelijk voel je je snel weer de oude na de dengue mug. Ik wens je hele fijne feestdagen en nog veel moois op je pad! -
19 December 2013 - 23:48
Paul Van Noort:
Beste Thijs, lieve Lucía, wat een bloedstollende avonturen en wat een schitterende verslagen; wellicht ook: wat een adembenemend mooi land! Ik Popel. Is er ook nog een tropische verrassing voor mij?
Hoe kan het dat de Dengue muggen onverdroten voortijveren, itt de mensen daar? Daar zou je als jong geleerde toch eens je licht over moeten laten schijnen. Iets met evolutie? Hebben we de zwakken teveel in leven gehouden met onze rotzooi, medicijnen en ontwikkelingshulp? Niet persoonlijk, Thijs; ik ben godsblij dat je bent gered. De evolutie gaat altijd over grote getallen, en niet zelden valt ook een onontbeerlijk genie per ongeluk. De evolutie denkt dan dat er vast wel weer een volgende komt. Ik denk dat in jouw geval niet, vooral niet als ik aan het gelaat van je lieve Moeder en Vader denk. Ik kan als troost dan echt niet met de evolutie aankomen, vrees ik. Ik zal zien wat ik voor Kerstavond nu weer voor 'n smoezen verzin om oog en naald van een geruststellende entourage te voorzien.
Hebben jullie in die warme spontane landen zonder knellende overgereguleerde bemoeials de mogelijkheid om een flinke partij euthanatica in te slaan? Met een familie fles barbituraten ben ik al reuze geholpen; phenobarbital oid. Een feestverpakking Vesperax is uiteraard ook welkom. De lieve ouders van Lucía zijn reumatologen, dus die weten beter dan ik hoe de Dood kan worden verwelkomd.
Met het klimmen der jaren en het afnemen van de vermogens moeten we ernstig rekening houden met het ergste, dwz de grote K of een ander akelig proces aan lijf of geest. Het zou prachtig zijn als je als Verlosser uit den vreemde komt opdagen, om op afroep de Zachte Dood te verstrekken aan degenen die daaraan behoefte hebben. Wil je eens rondkijken bij deze of gene medicijnman/vrouw?
Wees zo goed een denderend kerst, en nog beter oudejaarspartij te vieren. Nu kan het nog. Prijs de dag. Vrolijk nieuwjaar, voor als het zo ver is!!
Hartelijke groeten, ook aan Lucía,
Paul van Noort -
19 December 2013 - 23:49
Niek (SHP):
Thijs! Leuk om je avonturen te lezen. En goed dat je je verdiept in de plaatselijke gevaren. Het zou je maar gebeuren dat je je rug naar el cadejo negro draait.. dan zijn de rapen dus gaar.
Ik kijk al uit naar je volgende bericht!
Fijne feestdagen!
Niek -
22 December 2013 - 22:23
Malou:
Leuk verhaal thijs. Fijne feestdagen daar!:) Liefs Malou
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
